Weekend trip | Gallipoli, Çanakkale en Troje

In Nederland vind ik het heerlijk om een dagje toerist in eigen land uit te hangen. Gewapend met mijn camera struin ik dan door de straatjes van Amsterdam, Utrecht of Maastricht. Nu ik in Turkije woon, wil ik deze gewoonte maar al te graag voortzetten en hoop ik in deze vijf maanden zoveel mogelijk van het land te ontdekken. Afgelopen weekend huurde ik samen met zes huisgenoten een auto en vertrokken we op vrijdagmiddag richting het meest westelijke puntje van Turkije.

Na een autorit van ongeveer vier uur, kwamen we 's avonds aan in Gallipoli. Hier hebben we gegeten in een restaurant en daarna zijn we doorgereden naar Eceabat, een dorpje in het zuiden van het schiereiland. Hier verbleven we als enige gasten in het Ejder hotel, waar we voor ongeveer €12 per persoon hebben overnacht én ontbeten. Het uitzicht de volgende morgen was ook nog eens prachtig.


Het dorpje ligt heel dichtbij de zee, dus voordat we 's ochtends verder zouden rijden, namen we natuurlijk eerst een kijkje. Dat was van korte duur want het was ontzettend koud! Maar mooi was het wel!



Daarna reden we weer terug naar Gallipoli, waar we de vorige avond ook al hadden gegeten. Deze plek is bekend van de Slag om Gallipoli tijdens de Eerste Wereldoorlog. In Turkije wordt dit als een beslissend moment in de geschiedenis gezien, het was het laatste hoogtepunt voordat het Ottomaanse Rijk aan het afbrokkelen was. Hier bezochten we een simulatiecentrum, waar we meer te weten kwamen over de Slag om Gallipoli. Ik vond daar deze mega grote dennenappel!

In de buurt van Gallipoli, een stadje dat zich bevindt in de bergen, zijn heel veel monumenten en graven te vinden die herinneren aan de Slag om Gallipoli. Heel indrukwekkend om te zien!




Onderweg stopten we bij een dorpje omdat we daar graag het oude kasteel wilde bezoeken. Deze bleek echter niet toegankelijk en dus namen we maar een kijkje in het dorpje. En dat was ontzettend tof! Het was echt een enorm oud dorpje, waar de huizen bijna van ellende uit elkaar vielen. Ik had er geen eens bereik met mijn mobiele telefoon, er was één cafeetje te vinden en geen enkele winkel.


In het dorpje liepen heel veel poezen, honden en kippen rond. En laat ik nu net een enorme dierenliefhebber zijn (net als mijn huisbaas Kadir, die elke hond of kat die hij tegenkwam geknuffeld heeft.)

Deze puppy hebben we bijna mee naar huis genomen, zo ontzettend lief was hij. Hij vond het geen probleem als we hem optilden en knuffelden. Wat een schatje!

Die avond reden we weer terug naar Eceabat en daar staken we met de ferry de zee over naar het stadje Çanakkale. Hier verbleven we in een hotel waar we ook weer ongeveer €12 per persoon betaalden. Nadat we uit eten waren geweest, hebben we ons prima vermaakt op de hotelkamer met wijn en een potje Wie ben Ik? 


De volgende ochtend liepen we nog een rondje door de stad Eceabat. Hier staat het paard van Troje. Nét echt, maar dan nét niet. Dit is het paard dat werd gebruikt voor de film, haha.




Daarna gingen we naar Troje, een stad die iedereen denk ik wel kent van de bekende film Troy. We bezochten daar de oude ruïnes van de stad Troje. In de lente stikt het hier van de toeristen, maar nu waren wij - op een paar groepen Japanners en Chinezen - de enige toeristen. Lekker rustig dus! Ik vond het heel tof om de overblijfselen van deze stad te zien. We hebben hier zeker drie uur rond gelopen en zelfs nog even van het zonnetje genoten.


Daarna gingen we weer terug naar Çanakkale om met de ferry terug naar de andere kant te gaan. Voor vertrek aten we nog een broodje in een klein dorpje onderweg. Daar hadden we het mooiste uitzicht ooit! Het was nu ijskoud, maar in de zomer zie ik mezelf wel in bikini liggen aan dit prachtige strandje.


Ik at een mega sandwich met gebakken ei, patat (ja, óp het broodje!), kaas, Turkse salami, tomaat, sla, ketchup en mayonnaise. Een hele vreemde combinatie maar oh-zo-lekker. Ik ga proberen deze combinatie binnenkort na te maken!


Toen we daarna onze terugreis wilden voortzetten, wilde de auto ineens niet meer starten. Ja hoor, typisch! Gelukkig zijn de Turkse mensen ontzettend aardig en behulpzaam en kwamen er al snel wat mannetjes aan die ons te hulp schoten. Na het verwisselen van de accu en het duwen van de auto, konden we na een half uurtje gelukkig weer wegrijden en waren we precies op tijd voor onze ferry.

Ik heb echt een ontzettend leuk en gezellig weekend gehad! Mocht je ooit nog in Istanbul zijn voor langere tijd, dan kan ik je dit tripje zeker aanraden. Het is een uur of vier rijden en inclusief het huren van een auto, benzine, hotels en eten was ik nog geen €90 kwijt!